DOOM: The Dark Ages - een halo -achtig moment

Tijdens een praktische demo van Doom: de donkere eeuwen, merkte ik dat ik onverwacht werd herinnerd aan Halo 3. Monteerd op de achterkant van een Cyborg-draak, ontketende ik een spervuur ​​van machinegeweerbrand tegen een demonisch gevechtsschip, waardoor de defensieve torentjes werden vernietigd. Nadat ik bovenop het schip had geland, stormde ik door de lagere dekken en transformeerde de bemanning in een bloedige puinhoop. Even later barstte ik door de romp en spring terug op mijn draak om mijn meedogenloze aanval op Hell's Machines voort te zetten.

Fans van Bungie's iconische Xbox 360 -shooter zullen de gelijkenis met de aanval van Master Chief op de Scarab -tanks van het Covenant herkennen. Terwijl de helikopter-achtige horzel is vervangen door een holografische vleugelige draak en de laser-firing mech met een occulte vliegende boot, blijft de essentie: een luchtaanval die overgaat in een verwoestende instapactie. Verrassend genoeg was dit niet het enige halo-achtige moment in de demo. Ondanks het feit dat de kerngevecht van de donkere eeuwen typisch ondergang is, roept het ontwerp van de campagne de late jaren 2000 Shooter-sfeer op, met uitgebreide tussenfilmpjes en een duwtje voor de nieuwigheid van de gameplay.

Meer dan twee en een half uur ervoer ik vier niveaus van DOOM: The Dark Ages. Het openingsniveau weergalmde de strak tempo, zorgvuldig ontworpen gameplay van Doom (2016) en het vervolg. Daaropvolgende niveaus omvatten het besturen van een kolossale mech, vliegen met de draak en het navigeren door een enorm slagveld met geheimen en krachtige minibosses. Dit betekent een aanzienlijk afwijking van de traditionele focus van Doom op mechanische zuiverheid, die meer lijkt op Halo, Call of Duty en zelfs oude James Bond -spellen zoals Nightfire, die bekend staan ​​om hun gescripte setpieces en nieuwe mechanica.

Het is een fascinerende richting voor DOOM, gezien de serie die ooit van dergelijke elementen weg was. De geannuleerde Doom 4 zou Call of Duty emuleren met zijn moderne militaire esthetiek, verhoogde nadruk op personages, filmische verhalen en scriptgebeurtenissen. Toch besloot ID -software dat deze ideeën niet in Doom pasten, wat leidde tot de gerichte aanpak van Doom (2016). Nu, in 2025, zijn deze elementen terug in de donkere eeuwen.

Het snelle tempo van de campagne wordt afgewisseld met nieuwe gameplay -ideeën die de meest innovatieve momenten van Call of Duty weerspiegelen. Mijn demo begon met een lang, gedetailleerd filmpje dat het rijk van Argent d'ur, de weelderige Maykrs en de Night Sentinels opnieuw introduceerde - de ridderlijke bondgenoten van de Doom Slayer. Afgebeeld als een angstaanjagende legende, is de lore van de Slayer bekend bij fans, maar de filmische presentatie voelt fris en doet denken aan Halo. Dit gaat verder in de niveaus, met NPC Night Sentinels verspreid over, verwant aan UNSC -mariniers, en bevordert een gevoel deel uit te maken van een grotere kracht, net als Master Chief.

Het inleidende filmpje omvat aanzienlijke karakterontwikkeling, waardoor vragen worden gesteld over de vraag of Doom dit niveau van verhalen nodig heeft. Persoonlijk gaf ik de voorkeur aan de subtiele verhalende benadering van eerdere games, overgebracht via milieuontwerp en codex -vermeldingen. De tussenfilmpjes van de donkere eeuwen zijn echter kort en zetten missies op zonder de intense stroom van de game te verstoren.

De demo introduceerde andere gameplay -onderbrekingen. Na de jachtgeweer-zware openingsmissie bevond ik me in de cockpit van een Pacific Rim-geïnspireerde Atlan Mech, vecht tegen demonische Kaiju. Daarna zat ik door de lucht op de cybernetische draak, gericht op gevechtsbeklimmen en pistooloplegingen. Deze gescripte niveaus introduceren een belangrijke verschuiving, die doet denken aan de nieuwe sequenties van Call of Duty, zoals de AC-130 Gunship of Infinite Warfare van Modern Warfare. De Atlan is langzaam en zwaar en biedt een uniek perspectief op de legers van Hell, terwijl de draak snel en behendig is en een duidelijke derde-persoonservaring biedt die ver verwijderd is van de traditionele Doom-gameplay.

Veel top FPS-campagnes gedijen op zo'n variëteit, met half-life 2 en Titanfall 2 die de standaard instellen. Halo's blijvende aantrekkingskracht komt gedeeltelijk voort uit zijn mix van sequenties voor voertuigen en on-voet. Ik ben echter onzeker over deze aanpak voor Doom. De donkere eeuwen blijft een complexe schutter met elke tweede veeleisende aandacht terwijl je schoten, schildworp, parries en brute melee -combo's wenkt. De sequenties van Mech en Dragon voelen daarentegen minder boeiende, bijna op Qtes vanwege hun strak gecontroleerde gevechten.

In Call of Duty werkt overstappen naar een tank of gunship omdat de mechanische complexiteit niet ver van een gameplay op de voet is. Maar in de donkere eeuwen is er een merkbare kloof tussen gameplaystijlen, verwant aan een beginnende gitarist die naast Eddie Van Halen speelt. Terwijl de kerngevecht van Doom de ster blijft, lieten de Mech- en Dragon-sequenties me verlangen naar de actie op grondniveau met een shotgun met dubbele harrel.

Het laatste uur van mijn playthrough introduceerde "Siege", een niveau dat zich opnieuw concentreert op het uitzonderlijke gunplay van ID maar zich uitbreidt tot een enorm open slagveld. Het doel-om vijf Gore-portals te vernietigen-de multi-objectieve missies van Call of Duty, toch deed het me ook denken aan Halo, met zijn contrast tussen strakke en uitgebreide omgevingen. Dit niveau daagt spelers uit om wapenbereiken te heroverwegen, aanvallen te gebruiken om grote afstanden af ​​te leggen en schilden te gebruiken tegen artillerie uit oversized tankkanonnen.

De uitbreiding van de speelruimte van Doom kan leiden tot een verlies van focus, met backtracking en lege paden die het tempo verstoren. Ik geloof dat het opnemen van de draak in dit niveau, vergelijkbaar met Halo's Banshee, momentum zou kunnen behouden en de draak naadloos in de ervaring kan integreren.

De donkere eeuwen herrijzen en herinterpreteren ideeën die ooit ongeschikt worden geacht voor de ondergang. De geannuleerde Doom 4 bevatte gescripte setpieces en voertuigscènes, elementen die nu aanwezig zijn in de secties Atlan en Dragon. Marty Stratton van ID Software bevestigde de gelijkenis van Doom 4 met Call of Duty, met meer filmische verhalen en personages. Deze elementen, eenmaal weggegooid, staan ​​nu centraal in de donkere eeuwen, met instapactiesetpieces, weelderige cinematica, een bredere cast en belangrijke kennis onthullen.

De vraag blijft: waren deze ideeën altijd een slechte pasvorm voor de ondergang, of waren ze gewoon niet geschikt toen ze Call of Duty te nauw nabootst? Hoewel sceptisch, ben ik ook enthousiast om ID -software te zien dat deze aanpak mogelijk binnen het moderne DOOM -framework werkt.

De kern van de donkere eeuwen is onmiskenbaar zijn gevechten op het voet, gun-in-hand. Niets in de demo suggereerde dat het niet de belangrijkste focus zou zijn, en alles wat ik speelde bevestigde dat het weer een briljante evolutie van de kern van Doom is. Hoewel ik geloof dat dit alleen een hele campagne kan ondersteunen, heeft ID -software andere plannen. Sommige van de nieuwe ideeën voelen mechanisch dun aan, waardoor ze bezorgdheid geuit over hun integratie. Er is echter nog veel te verkennen, en alleen de tijd zal deze demo -missies contextualiseren. Ik wacht op 15 mei gretig, niet alleen om terug te keren naar het ongeëvenaarde gunplay van ID, maar om te zien of DOOM: The Dark Ages een samenhangende FPS-campagne uit de late jaren 2000 of een onsamenhangende levert.